تن آدمی شریفست به جان آدمیت؟؟

اجازه بدهید در این فقره کمی با شیخ اجل کل کل کنم!
سعدی جان! جان به جای خود اما قبول کن لباس زیبا نیز از نشانه های آدمیت است! من بر این باورم که آنچه میپوشی 《تو》 را بیان میکند؛ با جنس و طرح و رنگ و حتی دوام و همه آنچه که هست؛ از اینرو من از دیرباز وسواس غریبی در باب انتخاب لباس دارم چرا که باید بیان سلیسی از من باشد☺
 حالا چقدر موفق میشوم؟ در حدود بیست درصد موارد! بقیه را چه میکنم؟ هیچی در موارد معدودی بعد از کمی پوشیدن اهدا میکنم به بی بضاعتها و در سایر موارد هی می پوشم و می پوشم و جلوی آینه پک و پوز در هم میکشم و انگشت برای خودم تکان میدهم که: تا تو باشی آشغال نخری!  از خلال این تجربیات اسفبار بالاخره این تابستان رفتم و خیاطی یاد گرفتم تا به این شکنجه خاموش پایان دهم.
اینکه برای همچو منی بعد بیست سال دست دوزی هرچه درز و دورز ضروری، آموختن کار با چرخ خیاطی چقدر هیجان و شادی داشته و مرا به جهان تازه ای برده بماند برای مجالی دیگر! بروم سراغ این ژاکت صورتیچرک که چهار سالیست آینه دق منست و آشنایان میدانند که حالا حالاها خواهد بود!
آشناها این را هم میدانند که هوای خانه من در فصل سرد کمی فقط کمی از هوای بیرون گرمتر است و برای حفظ حیات، هر جنبنده ای دو سه لایه لباس گرم نیاز دارد!
زین سبب از سر ناچاری و تنبلی سر سیاه زمستون نودوچهار این ژاکت را که ابدا گویای 《من》نبود خریدم و هرسال بهش گفتم: سال دیگه باید بری به درک ای نکبت!

این یکی دو سال، دوران ویژه‌ای در تقویم آگاهی محیط زیستی من به شمار میرود.  آنچه را که سالها مبهم و کلی و تئوری بلد بودم این سالها بر من آشکار و جزئی و عملی رخ نموده است.
در این اثنا دانسته ام که هر حرکت و تصمیم کوچکم چطور میتواند مادرم زمین، این سیاره ملول و محتضر را بلرزاند یا تسکین بدهد و در نتیجه فیتیله مصرف را بیش از پیش و شادتر و سربلندتر و آگاهانه تر از پیش کشیده ام پایین.
دانسته ام که پسماند پارچه و لباس از بدترین انواع پسماند است و این دانستن، بیش از پیش مرا روی لباسهایم حساس کرده است.
لباس صورتیچرک اما کماکان رومخ بود و خیلی احتمال داشت که امسال دیگر ردش کنم برود، تا اینکه...
تا اینکه چند روز پیش جرقه الهام با تکه ای تریکوی بنفش، شعله اجاقم را روشن کرد!
اوریکا اوریکا!  پریدم پشت چرخ و یا علی! آنچه حاصل شد به جرأت میگویم که انعکاس منست و گویای خودم.
درست است که منتش را سر سیاره و قطب جنوب و کوالاهای استرالیا میگذارم اما قبل از همه اینها حال خودم را شست و پهن کرد جلوی آفتاب! حالا لباس را میپوشم و خودم را خود خودم را باور میکنم و آرزو میکنم ما همه ما جانوران دوپا نرسیده به دره سقوط کج کنیم سمت حرمت حیات و زندگی را شادی را دوباره بغل کنیم. (شما بلدید که صورتیچرک با بنفش اینهمه خوبست؟ من تازه بلد شده ام. )
حیف که اسلام دستم را بسته که انطباق حقیقی این لباس با خودم را رونمایی کنم!